Hogar, dulce hogar

Hallo iedereen!

Iedereen een fijne kerst gehad?

Ik ben inmiddels ook al een weekje weer terug en nog niet veel gedaan behalve lekker binnen bij de kachel en computer zitten en de afgelopen dagen in de Ardennen kerst gevierd!
Om het compleet te maken zal ik nog wel even mijn laatste reisverslagje ook schrijven!
Na Mexico eerst weer 2,5 week in Cuba gezeten. Hier vooral tussen Havana en Guanabo heen en weer gependeld. Guanabo is een dorp aan de zee, lekker rustig. We hadden deze twee weken ook erg geluk met het weer, dus mooi van de stranden en zee kunnen genieten.
Hierna Nicaragua… weer een heel nieuw avontuur. Ik was eerst naar Costa Rica gevlogen en heb daar op Selma gewacht om dan samen de grens naar Nicaragua over te steken. Dit was ook een heel aparte grens waar je een kilometer in niemandsland met je spullen moest lopen tussen allemaal vrachtauto’s en mensen die daar maar wat rondhangen.. Ook deden ze in Costa Rica wat moeilijk over m’n inreisstempel van het vliegveld in Costa Rica waar inderdaad handgeschreven 29 november 2011 opstond. Gelukkig kon ik nog m’n vliegbewijsje vinden met deze datum er ook op.
Na alle behoorlijke taxichauffeurs ontdoken te zijn, de bus naar Rivas gevonden en vandaar weer de bus naar San Juan del Sur en dan de laatste naar het Nationale Park la Flor. De bussen zijn heel tof; weer van die oude Amerikaanse schoolbussen waar je tas dan achterin gestopt wordt of met de meeste handigheid, alsof het niets is, op het dak gelegd wordt. Samen met stoelen tafels, bonen en alles wat er nog maar meer meegaat. Ook zijn we constant de enige toeristen, maar voelt het hier niet onveilig. Op de busstations is het een drukte van belang met marktjes, verkopers, taxichauffeurs.. Maar op onze eindbestemming is het moeilijk om leven te ontdekken. Daar stond een houten huisje in het nationale park waar de entree voor de camping betaald kon worden.. Wij waren welgeteld het enige tentje op de camping direct aan het strand waar de schildpadden hun eieren legden. Selma had alle campingspullen meegenomen en dat vond ik wel tof, maar wilde alleen op een goedbeveiligde camping staan. Toen er 10 militairen om ons tentje heen stonden en er ook niet meer weggingen, vroegen we ons af of dit nu een goed beveiligde camping was??? Ze wisselden de wachten, echter niet zozeer om ons te beschermen, maar de schildpadeieren die dus door locals gejat worden om te verkopen aan restaurants…
Oja, wat we niet hadden was eten en drinken om de avond en volgende dag mee door te komen. De campingwinkel van de lonely planet bleek niet te bestaan, maar de oplossing was nabij. Een mannetje van ‘de camping’ werd aan het werk gezet om op z’n scooter 5 km verderop met ons bootschappenlijstje eten te gaan halen. Aan vriendelijke mensen echt geen gebrek.
We hebben bij dit paradijslijke strand gewacht tot het avond werd en er kans is om reuzeschildpadden te zien. En ja hoor… na een paar uur… werden we geseind door een flashlight. En daar was een moeder net klaar met haar eieren leggen. We stonden op een afstandje te kijken hoe ze heel zorgvuldig het gat in het zand met haar poten netjes dichtveegde en weer rustig de zee in liep. Wauw. Weer een tijd later hadden we het geluk dat er een stuk verder een schildpadnestje uitkwam! Daar kwamen wel 50 mini-schildpadjes uit het zand naar boven gekropen en liepen over en door elkaar hun eerste stapjes in het zand… En nog later hebben we ook een moeder haar eieren zien leggen. Wauw, wat een bevalling! Dat zijn er dus wel 100 en je kan zien dat elk ei haar moeite kost… Ja, zeker de moeite waard.
De volgende dag hebben we nog met de mannen van de camping een tocht gelopen en aapjes gezien en de klif opgelopen met mooi uitzicht over het strand.

Vervolgens hebben we bussen en een boot genomen naar het eiland Isla Ometeppe. Wel afgezet door een fietstaxichauffeur die ons wel voor een dollar naar de boot wilde brengen, maar 50 meter verder stopte bij de taxi’s naar de boten… Goed, het eiland Isla Ometeppe is een fantastisch mooi eiland dat bestaat uit 2 grote vulkanen; Conception en Madera. Het leven is er rustig, koeien, paarden en honden lopen overal rond en het is er superveilig. Het openbaar vervoer is er nauwelijks. We zaten in een hostel aan het meer, lekker rustig. Ons doel was de vulkaan Madera beklimmen. Het verzamelen van een groep heeft een tijdje gekost. In de tussentijd hebben we onder andere gefietst en zijn we naar het natuurparkje ‘Charco Verde’ gegaan en naar een natuurlijke waterbron ‘Ojo de Agua’. Dan kwam de dag dat we toch echt de vulkaan opgingen. Het vulkaangevoel was er niet helemaal omdat het heel bebost was, wel een heel mooi bos; zo’n sprookjesachtig cloudforest. Het was een mooie tocht, maar het was wel best afzien. 4 uur grote stukken omhoog in de modder en weer 3 uur grote stijle stukken omlaag vonden m’n bovenbeenspieren niet zo leuk. Selma had er minder last van, maar we konden beide pas weer 3 dagen later normaal lopen zonder spierpijn!

Na Isla Ometeppe zijn we met boot en bus naar het stadje Granada gegaan. Dit is een heel mooi schattig stadje met allemaal gekleurde huisjes. ’s Avonds was er groot feest en het hele stadje stond voor de kerk; naar het podium te kijken waar continu Ave Maria geroepen werd onder het achtergrondgeluid van bandjes en vuurwerk. De volgende dag met de bus door de Pueblos Blancos (witte dorpjes) gegaan en uitgestapt bij het dorpje Catarina met mooi uitzicht op het meer Apoya.

Na Granada zijn we naar het stadje Masaya gegaan. Vanhieruit de bus naar de vulkaan Masaya genomen. Die konden we gelukkig met de auto op. Bovenop waren meerdere kraters en konden we hele mooi wandelen met fantastisch uitzicht. Er was ook nog een actieve krater waar rook uit kwam en we zijn de grotten ingeweest die ooit door lava gevormd zijn. Voor de terugweg hadden we geluk; we konden mee met een bus vol studenten uit Honduras die nog 2 plekjes over hadden en op 3-daagse rondreis door Nicaragua waren. Daar waren we natuurlijk de attractie van de bus ;)

De volgende dag zijn we naar het noorden, richting de bergen vertrokken. Dit was een lange rit. Waarbij die eerst zo charmante bussen niet meer zo charmant waren gezien we er bijna de hele weg in moesten staan. En als je dan denkt, nu kan er echt niemand meer bij, stappen er zo nog 10 mensen bij in. Maar ach, de mensen zijn aardig, we zijn in Nicaragua, wat willen we nog meer. ’s Avonds laat in Matagalpa aangekomen. En dit is een mooi, gezellig, magisch stadje in de bergen. Echter hadden we niet veel tijd het te bekijken, waren echt moe en wilden volgende dag al verder de bergen in reizen. We namen in alle vroegte de bus richting de ecolodge la Sombra, maar hadden nergens het adres kunnen vinden. Dus we werden ergens in de middle of nowhere uit de bus gezet op een onverharde T-splitsing. Wel stonden er veel mensen te wachten, blijkbaar op taxi’s. Na een hele tijd hebben wij er ook een gevonden, waar we zo ongeveer bij de medepassagiers op schoot en de deur die er samen met mij bijna uitviel, dan toch in de ecolodge waren aangekomen. Hier was het mooi; alles van hout, drie maaltijden per dag werden er voor ons gekookt en de mooiste vogeltjes vlogen er rond vlakbij de koffieplantages. Echt even lekker. Maar de volgende dag snel door omdat we een hike (stevige wandeling) wilden maken in het natuurgebied ‘Penas Blancas’. Dit hebben we gevonden en konden er zelfs ons tentje weer opzetten! Die dag zijn we met een mannetje van 73 de hele rots opgeklommen en er bovenop gewandeld. Dit was leuk. Hij woonde onderaan de rots en had ook een ‘restaurantje’ waar onze maaltijd op vuur werd bereid voor 1 dollar. De volgende dag maakten we ons klaar voor de busreis van helemaal het noorden naar San Carlos in helemaal het zuiden van Nicaragua. Zou wel 24 uur gaan duren, 4 keer overstappen en waarschijnlijk veel staan…

Uiteindelijk is deze reis nog erg meegevallen. Onze bus bleek al weg te zijn, maar er kwam een andere aan, die niet naar dezelfde stad ging, maar via waar we ook al na een paar uur zittend in de hoofdstad Managua zijn aangekomen. In Managua dringend op zoek naar een bank, internet en eten… toen ’s avonds naar de nachtbus naar San Carlos. Dat was nog even stressen want bus bleek vanaf heel ander busstation te vertrekken dan we dachten! Uiteindelijk zaten we erin, dekentje klaar voor de lange reis die erom bekend stond de slechtste weg van het hele land te zijn. Maar 6 uur later, om 1 uur ‘s nachts stapte opeens iedereen uit… maar dat kon toch niet?? En er stond ook een bord met ‘welkom in San Carlos’. ‘Vast een reclamebord’… Maar we bleken er echt te zijn! De weg was verbeterd waardoor het twee keer zo snel ging. Nu was het enige probleem dat het niet veilig was ’s nachts rond te lopen, maar gelukkig waren er aardige betrouwbare Nicaraguanen die meeliepen naar een hostel. Toen het tweede hostel ook zei dat ie vol zat, zei ik dat ik er gewoon niet wegging om dit tijdstip in de nacht. En toen kon het opeens wel, moest de kamer alleen even opgeruimd worden.
De volgende dag gekeken wat er te doen was. Het was een klein junglestadje aan de rivier San Juan. Verder niet heel veel te doen. ’s Middags de boot over de rivier San Juan genomen naar het dorpje el Castillo. Hier was het echt heel mooi. Aan de rand van het junglereservaat, midden in de natuur een klein rustig dorpje met een heel groot kasteel bovenaan. Hier konden vroeger de Spanjaarden de piraten mee aan zien komen. We waren met iets van 5 toeristen in het hele dorpje, dus hebben de volgende dag met z’n alleen een jungletour met gids gedaan. Het was regenachtig, maar hebben toch nog apen, een iguana, kikkertje, toekan en luiaard gezien!! Leuk! De dag erna moesten Selma en ik ons splitsen. Ik moest alweer naar Costa Rica voor m’n vlucht terug en zij ging nog wat verder de jungle in want had nog een paar dagen langer. Oja, de dag erna lag er opeens een Kaaiman naast ons hostel in het water. De man van het hostel beweerde nog steeds bij hoog en laag dat je prima hier in de rivier kon zwemmen…

Na weer een nachtje in San Carlos met de boot de grens over naar Costa Rica. Meteen is het verschil duidelijk; grote Tourbussen, minder natuur, alles commerciëler en rijker. Meteen maar naar Alajuela gegaan, vlakbij vliegveld. Hier was eigenlijk niet veel meer te doen en ik heb eigenlijk een beetje ‘gewacht’ tot ik naar het vliegveld kon gaan :) Het was een prachtige reis, maar had ook wel zin, zeker zo rond kersttijd, om weer lekker thuis te zijn. Met alle gemakken van warm water, wc-papier wat door de wc heen kan en de mogelijkheid koffie en chocola die in Midden-Amerika verbouwd wordt ook te kunnen nuttigen. Heerlijk.

Iedereen die mij heeft gevold, gemaild, wat dan ook, bedankt hiervoor en tot snel!!!!!!!!!

Liefs,

Anke